na zdjęciu Warszawa w kamienicy na ulicy Koszykowej u Jakuba – ciekawe, że właśnie w tej okolicy bywał / bywali Jakub Szapiro, Ryfka, Kum Kaplica, Pantaleon i inni – postacie z powieści Twardocha – jestem tu po klucze do mieszkania Grzesia, nocuje dziś u Grzesia na Alei Przyjaciół, jestem zmęczony, ale szczęśliwy, dużo pracy w tygodniu, w weekendy trochę mniej, stale w drodze, ale to wszystko w przyjemnych okolicznościach z ludźmi, z którymi czuję się dobrze, nikt nikogo nie ocenia, raczej inspiruje, jestem zmęczony, ale spełniony, idę odpocząć, łańcuch na szyi mam od Lidii – dostałem po zajęciach jak Harry Styles – Lidka pyta czy nosiłbym perły? – ja się waham, w sumie czemu nie, ubrany jak zwykle na czarno [COS], zegarek od mamy z Jarmarku Dominikańskiego Niemiecka STOWA za 100zł (zegarek kupiony od takiego gościa – polska emigracja – który bywał co roku i miał stragan na Podwalu Staromiejskim, od paru lat już go nie widuję) ten złoty zegarek jest to najbliższa mi rzecz jaką mam plus Mercedes – który jest mi równie bliski – mam go od taty już nie za stówę za więcej stów, telefon, którym robię zdjęcie mam od Moniki z Warszawy, kupiłem na niezobowiązujące raty, kiedy nie miałem nic spłacałem go w miarę możliwości przez prawie dwa lata, w końcu spłaciłem, case na telefon skrywa zdjęcia instax moich dwóch największych skarbów Roma i Miła, jest tam też naklejka od Grzesia z płyty, którą Grzesiu sprezentował mi na urodziny BELMONDO – „dzień dobry” Belmondziaka to nasz ulubiony numer, sygnet na palcu z symbolem kotwicy w intencji zakotwiczenia gdziekolwiek jestem – dostałem od Moniki mojego Mentora, który zadał mi dużo pracy – tak naprawdę sam zadałem, ale Monika była motorem, inspiracją, obserwatorem i Superwizorem działań – ten proces trwa, plan zakładał 5 lat zmian, póki co mija 2,5 roku i dużo się wydarzyło, lustra pokazują mi gdzie jestem i kim jestem, dobrze wiem co się dzieje w jakim momencie, wiem co mam za sobą i patrzę, żeby widzieć to co chcę spełnić żyjąc nowym życiem

15 Nov 202015 Nov 2020 by krzysztof CHAOS*olechnowicz

w moich wnętrzach

które często są nie do zagięcia

bicie

nie bicie serca ale bicie się po nerwach

długimi elektrodami

pod prądem

pod skórami

oddolnie

wewnątrz

w środku

daj mi odpocząć człowieku

jesteś dla mnie za wielki

za ciężki

zakodowany na brak przemiany

wróżysz problemy

nawarstwiasz systemy kłopotliwe

dla mnie za dużo

życie uciążliwe

wypalam swój piec

serce nie lek

nie uleczę samym sercem reszty która trzeszczy

denerwuje się

mozolnie czuje

nie lekko

nie ciężko

wszystko zwykle z trudem

po co ci to

człowieku który zamykasz mnie wewnątrz

uwolnij

nie studź

odpuść

uwolnij

rozkoduj

zwolnij te klatkę piersiową

serce wyjdzie na zewnątrz

dobrą stroną tego będzie wszystko co nadejdzie w kimś innym

daj mi odejść bez pretekstu

po prostu mi pomóż wyjść na zewnątrz

uwolnij mnie

uwolnij siebie