na zdjęciu Warszawa w kamienicy na ulicy Koszykowej u Jakuba – ciekawe, że właśnie w tej okolicy bywał / bywali Jakub Szapiro, Ryfka, Kum Kaplica, Pantaleon i inni – postacie z powieści Twardocha – jestem tu po klucze do mieszkania Grzesia, nocuje dziś u Grzesia na Alei Przyjaciół, jestem zmęczony, ale szczęśliwy, dużo pracy w tygodniu, w weekendy trochę mniej, stale w drodze, ale to wszystko w przyjemnych okolicznościach z ludźmi, z którymi czuję się dobrze, nikt nikogo nie ocenia, raczej inspiruje, jestem zmęczony, ale spełniony, idę odpocząć, łańcuch na szyi mam od Lidii – dostałem po zajęciach jak Harry Styles – Lidka pyta czy nosiłbym perły? – ja się waham, w sumie czemu nie, ubrany jak zwykle na czarno [COS], zegarek od mamy z Jarmarku Dominikańskiego Niemiecka STOWA za 100zł (zegarek kupiony od takiego gościa – polska emigracja – który bywał co roku i miał stragan na Podwalu Staromiejskim, od paru lat już go nie widuję) ten złoty zegarek jest to najbliższa mi rzecz jaką mam plus Mercedes – który jest mi równie bliski – mam go od taty już nie za stówę za więcej stów, telefon, którym robię zdjęcie mam od Moniki z Warszawy, kupiłem na niezobowiązujące raty, kiedy nie miałem nic spłacałem go w miarę możliwości przez prawie dwa lata, w końcu spłaciłem, case na telefon skrywa zdjęcia instax moich dwóch największych skarbów Roma i Miła, jest tam też naklejka od Grzesia z płyty, którą Grzesiu sprezentował mi na urodziny BELMONDO – „dzień dobry” Belmondziaka to nasz ulubiony numer, sygnet na palcu z symbolem kotwicy w intencji zakotwiczenia gdziekolwiek jestem – dostałem od Moniki mojego Mentora, który zadał mi dużo pracy – tak naprawdę sam zadałem, ale Monika była motorem, inspiracją, obserwatorem i Superwizorem działań – ten proces trwa, plan zakładał 5 lat zmian, póki co mija 2,5 roku i dużo się wydarzyło, lustra pokazują mi gdzie jestem i kim jestem, dobrze wiem co się dzieje w jakim momencie, wiem co mam za sobą i patrzę, żeby widzieć to co chcę spełnić żyjąc nowym życiem

17 Feb 2021 by krzysztof CHAOS*olechnowicz

dzieciaku

człowieku

po całym wieku doświadczania lęku

przez to że nadmiernie przeżywasz dosłownie wszystko

przez to lodowisko emocji na którym ślizgasz się boso

wiem że nie rozumiesz

wiem że świat cię nie czuje

być może jest odwrotnie

czas wyregulować tę plotkę

wiem że jesteś jednym z kilku złotych serc

nikt nie dał ci wejść

te drzwi były ciągle zamknięte

oburzone

wściekłe

niedostępne

za drzwiami mówili że jesteś zły

szarpali się

krzyczeli

wiercili się

śmierdzieli

zatwardziali

odrażający i odrzucający

ludzie

powinni znać to co działo się z tobą

teraz nikt nie zna ceny twojego dotarcia się ze światem

świetnie sobie radzisz

teraz gdy to wiesz

inny jesteś

wzrusza mnie ta pojedyncza walka

o normalność

o akceptacje

w końcu można ulec

nie ty

dzieciaku przecierający łzy przeszłości

dobrze już

radzisz sobie