krzysztof CHAOS*olechnowicz

na zdjęciu Warszawa w kamienicy na ulicy Koszykowej u Jakuba – ciekawe, że właśnie w tej okolicy bywał / bywali Jakub Szapiro, Ryfka, Kum Kaplica, Pantaleon i inni – postacie z powieści Twardocha – jestem tu po klucze do mieszkania Grzesia, nocuje dziś u Grzesia na Alei Przyjaciół, jestem zmęczony, ale szczęśliwy, dużo pracy w tygodniu, w weekendy trochę mniej, stale w drodze, ale to wszystko w przyjemnych okolicznościach z ludźmi, z którymi czuję się dobrze, nikt nikogo nie ocenia, raczej inspiruje, jestem zmęczony, ale spełniony, idę odpocząć, łańcuch na szyi mam od Lidii – dostałem po zajęciach jak Harry Styles – Lidka pyta czy nosiłbym perły? – ja się waham, w sumie czemu nie, ubrany jak zwykle na czarno [COS], zegarek od mamy z Jarmarku Dominikańskiego Niemiecka STOWA za 100zł (zegarek kupiony od takiego gościa – polska emigracja – który bywał co roku i miał stragan na Podwalu Staromiejskim, od paru lat już go nie widuję) ten złoty zegarek jest to najbliższa mi rzecz jaką mam plus Mercedes – który jest mi równie bliski – mam go od taty już nie za stówę za więcej stów, telefon, którym robię zdjęcie mam od Moniki z Warszawy, kupiłem na niezobowiązujące raty, kiedy nie miałem nic spłacałem go w miarę możliwości przez prawie dwa lata, w końcu spłaciłem, case na telefon skrywa zdjęcia instax moich dwóch największych skarbów Roma i Miła, jest tam też naklejka od Grzesia z płyty, którą Grzesiu sprezentował mi na urodziny BELMONDO – „dzień dobry” Belmondziaka to nasz ulubiony numer, sygnet na palcu z symbolem kotwicy w intencji zakotwiczenia gdziekolwiek jestem – dostałem od Moniki mojego Mentora, który zadał mi dużo pracy – tak naprawdę sam zadałem, ale Monika była motorem, inspiracją, obserwatorem i Superwizorem działań – ten proces trwa, plan zakładał 5 lat zmian, póki co mija 2,5 roku i dużo się wydarzyło, lustra pokazują mi gdzie jestem i kim jestem, dobrze wiem co się dzieje w jakim momencie, wiem co mam za sobą i patrzę, żeby widzieć to co chcę spełnić żyjąc nowym życiem

22 Feb 2021 by krzysztof CHAOS*olechnowicz

chodź ze mną

chodź ze mną

w ciemno

na ślepo

nie do końca wiem gdzie to

na trzeźwo ale jakby jednak nie

to odmienne stany

zgadzaj się lub nie ale chodź

chodź ze mną

z moją naturą ciemną jest bezpiecznie

bo niebezpiecznie ją rozgrzebywać

lepiej z nią trawić

dać jej się popisywać

poznać to

poznać co nie wiem czym ale wiem jakie

jak ćwiczenia oddechowe

kiedy są nowe nieznane pierwszy raz wspaniałe

tym razem chodź ze mną

tajemniczym obrazem błotnistej ścieżki białej

nikt nie wie

nie raz się spotkałem z analizą i brakowało do tego teorii opisu

proponuję i ciągnę w swoją stronę

pójdę

myślę że nie zrezygnujesz

nie rozczarujesz czaru czarnych ciemnych tuneli

drzewostanu bez gałęzi lub z gałęźmi nagimi

zdjęcia krajobrazu zapiszą ci się na stałe

małe czarne wydechy szepczących głosów w tobie

odezwie się coś o czym połowie świata się marzy

sparzy się palec palce dłonie dotykając nie boląc

mrocznie kojąc i kołysząc twoje ramiona wykonam nic prócz kilku spojrzeń

nie zdążę zapomnieć

będę w tym

jeżeli zdecydujesz się pójść

pójdziesz

już