krzysztof CHAOS*olechnowicz

na zdjęciu Warszawa w kamienicy na ulicy Koszykowej u Jakuba – ciekawe, że właśnie w tej okolicy bywał / bywali Jakub Szapiro, Ryfka, Kum Kaplica, Pantaleon i inni – postacie z powieści Twardocha – jestem tu po klucze do mieszkania Grzesia, nocuje dziś u Grzesia na Alei Przyjaciół, jestem zmęczony, ale szczęśliwy, dużo pracy w tygodniu, w weekendy trochę mniej, stale w drodze, ale to wszystko w przyjemnych okolicznościach z ludźmi, z którymi czuję się dobrze, nikt nikogo nie ocenia, raczej inspiruje, jestem zmęczony, ale spełniony, idę odpocząć, łańcuch na szyi mam od Lidii – dostałem po zajęciach jak Harry Styles – Lidka pyta czy nosiłbym perły? – ja się waham, w sumie czemu nie, ubrany jak zwykle na czarno [COS], zegarek od mamy z Jarmarku Dominikańskiego Niemiecka STOWA za 100zł (zegarek kupiony od takiego gościa – polska emigracja – który bywał co roku i miał stragan na Podwalu Staromiejskim, od paru lat już go nie widuję) ten złoty zegarek jest to najbliższa mi rzecz jaką mam plus Mercedes – który jest mi równie bliski – mam go od taty już nie za stówę za więcej stów, telefon, którym robię zdjęcie mam od Moniki z Warszawy, kupiłem na niezobowiązujące raty, kiedy nie miałem nic spłacałem go w miarę możliwości przez prawie dwa lata, w końcu spłaciłem, case na telefon skrywa zdjęcia instax moich dwóch największych skarbów Roma i Miła, jest tam też naklejka od Grzesia z płyty, którą Grzesiu sprezentował mi na urodziny BELMONDO – „dzień dobry” Belmondziaka to nasz ulubiony numer, sygnet na palcu z symbolem kotwicy w intencji zakotwiczenia gdziekolwiek jestem – dostałem od Moniki mojego Mentora, który zadał mi dużo pracy – tak naprawdę sam zadałem, ale Monika była motorem, inspiracją, obserwatorem i Superwizorem działań – ten proces trwa, plan zakładał 5 lat zmian, póki co mija 2,5 roku i dużo się wydarzyło, lustra pokazują mi gdzie jestem i kim jestem, dobrze wiem co się dzieje w jakim momencie, wiem co mam za sobą i patrzę, żeby widzieć to co chcę spełnić żyjąc nowym życiem

5 Mar 20215 Mar 2021 by krzysztof CHAOS*olechnowicz

malarzu neuronów 1953

malarzu neuronów 1953

malujesz w piecu swoje tatuaże

hałas i gorąc

w koleżeńskim gwarze

w głośniku trzeszczącym od nadmiaru wszystkiego co głośne jakim się do ciebie odnosi

wrzeszczy maszyna łańcuchem skuta ogniową siłą

nieugięcie kręci w koło pasy neuronów jakie tam nad tobą wiszą

gdy łapiesz się grabiami grzebienia taśmociągu i prasy

odbija coś głośnego co w tobie najgłośniejsze

twoje ręce pełne młodego dzikiego niedojrzałego silnego chwytu

podziwiam cię za to

dajesz radę wytrzymać gotując swoją skórę nie sprzedając jej za furę ogrzewanych dni wakacji

ciągle w pracy

jesteś herosem współczesnej młodzieży która uczy się pracy tak mocno jak ty

twoje bodźce przypalone gotują się we mnie z zazdrości

jak ty dajesz rade

kiedy wyjadę z twojego poszarpanego i głośnego kontenera zapamiętam dobrze

narzekać na swój los nie mogę

wszystko co mnie boli smuci drażni drapie dusi piecze męczy

dajesz temu radę

gdybyś mógł mnie w tym wyręczyć potrafiłbym być tylko wdzięczny

ale jedno ale wsadza palec żeby podważyć to czego nie zdoła

twoja złota siła bo tylko ona w tym wszystkim majstruje