na zdjęciu Warszawa w kamienicy na ulicy Koszykowej u Jakuba – ciekawe, że właśnie w tej okolicy bywał / bywali Jakub Szapiro, Ryfka, Kum Kaplica, Pantaleon i inni – postacie z powieści Twardocha – jestem tu po klucze do mieszkania Grzesia, nocuje dziś u Grzesia na Alei Przyjaciół, jestem zmęczony, ale szczęśliwy, dużo pracy w tygodniu, w weekendy trochę mniej, stale w drodze, ale to wszystko w przyjemnych okolicznościach z ludźmi, z którymi czuję się dobrze, nikt nikogo nie ocenia, raczej inspiruje, jestem zmęczony, ale spełniony, idę odpocząć, łańcuch na szyi mam od Lidii – dostałem po zajęciach jak Harry Styles – Lidka pyta czy nosiłbym perły? – ja się waham, w sumie czemu nie, ubrany jak zwykle na czarno [COS], zegarek od mamy z Jarmarku Dominikańskiego Niemiecka STOWA za 100zł (zegarek kupiony od takiego gościa – polska emigracja – który bywał co roku i miał stragan na Podwalu Staromiejskim, od paru lat już go nie widuję) ten złoty zegarek jest to najbliższa mi rzecz jaką mam plus Mercedes – który jest mi równie bliski – mam go od taty już nie za stówę za więcej stów, telefon, którym robię zdjęcie mam od Moniki z Warszawy, kupiłem na niezobowiązujące raty, kiedy nie miałem nic spłacałem go w miarę możliwości przez prawie dwa lata, w końcu spłaciłem, case na telefon skrywa zdjęcia instax moich dwóch największych skarbów Roma i Miła, jest tam też naklejka od Grzesia z płyty, którą Grzesiu sprezentował mi na urodziny BELMONDO – „dzień dobry” Belmondziaka to nasz ulubiony numer, sygnet na palcu z symbolem kotwicy w intencji zakotwiczenia gdziekolwiek jestem – dostałem od Moniki mojego Mentora, który zadał mi dużo pracy – tak naprawdę sam zadałem, ale Monika była motorem, inspiracją, obserwatorem i Superwizorem działań – ten proces trwa, plan zakładał 5 lat zmian, póki co mija 2,5 roku i dużo się wydarzyło, lustra pokazują mi gdzie jestem i kim jestem, dobrze wiem co się dzieje w jakim momencie, wiem co mam za sobą i patrzę, żeby widzieć to co chcę spełnić żyjąc nowym życiem

17 Mar 2021 by krzysztof CHAOS*olechnowicz

rok temu

gdy ktoś zgasił światło

pozwoliłem sobie zasnąć

rok czasu

dokładny pomiar

wymierny

odlew mojego wnętrza

wypiętrzał się jak płyty

powoli wychodził i schodził jak moje zmysły

chciałem w jakiś sposób zanudzać swoją inteligentną skórę

dotarłem do końca ówczesnej drogi

stresowałem się skokiem do wody

nie umiejąc pływać utonąłem i zmiotłem swoje braki

teraz słońce zaczęło wychodzić

wyciąga topielca z głębin tamtej drogi

wrzuca mnie ciało energetyczne na nowe szlaki

mówią do mnie głosy

mówią do mnie głowy

najbliższe najwierniejsze moje

ominąłem pas skrętu z mostu z którego spadłem drugi raz

teraz czas nie oddtwarzać

idę w stronę w którą szedłem od początku ale zwątpiłem

nie wątpię teraz

słońce bliskich twarzy i głosów mówi do mnie

nie możesz gasić ani błądzić w życiu które teraz tworzysz

ja w sobie

słyszę

chcę dla siebie jak najlepiej