używane ubrania
oddane zdjęte skóry
część z nich pochłanian jak pochłaniacz zapach
raczej oddaje mi materiał siebie
przejmujący
niby oddalający się
zbliża do skóry kogoś obcego
zbliża mnie
niechciany i niepotrzebny tshirt drapie metką w kark
dzieło wielkich kontraktów
balgladeshu i biznesu
numerowanych XS dzieci które wszyły swoje skromne myśli
wszy
wszyscy dzielnie znosimy tłok myśli
które gniotą się jak głowa i serce w autobusie wszystkich siatek sklepów dobrze znanych
zgnieciony natłok wracających myśli do domu
kobiet pachnących dla swoich mężów
chłopców pompujących muskuły
dziewcząt gotowych na potomstwo
kolejnych dzieci znudzonych szkołą
myśli o biedzie bywają jak pot ściekający po czole
na cichym zakręcie wątpliwości przetrwania dzisiejszym spokoju
to w jedną
to w drugą stronę wahania
ja nie mogę czasami przestać
przystanąć i wysiąść na przystanku pustych przystanków
ja dalej rozdarty
oddalam się jedynie od byłego właściciela koszulki którą noszę
chciałbym oddalać się od swoich myśli o tym co noszę
na zdjęciu Warszawa w kamienicy na ulicy Koszykowej u Jakuba – ciekawe, że właśnie w tej okolicy bywał / bywali Jakub Szapiro, Ryfka, Kum Kaplica, Pantaleon i inni – postacie z powieści Twardocha – jestem tu po klucze do mieszkania Grzesia, nocuje dziś u Grzesia na Alei Przyjaciół, jestem zmęczony, ale szczęśliwy, dużo pracy w tygodniu, w weekendy trochę mniej, stale w drodze, ale to wszystko w przyjemnych okolicznościach z ludźmi, z którymi czuję się dobrze, nikt nikogo nie ocenia, raczej inspiruje, jestem zmęczony, ale spełniony, idę odpocząć, łańcuch na szyi mam od Lidii – dostałem po zajęciach jak Harry Styles – Lidka pyta czy nosiłbym perły? – ja się waham, w sumie czemu nie, ubrany jak zwykle na czarno [COS], zegarek od mamy z Jarmarku Dominikańskiego Niemiecka STOWA za 100zł (zegarek kupiony od takiego gościa – polska emigracja – który bywał co roku i miał stragan na Podwalu Staromiejskim, od paru lat już go nie widuję) ten złoty zegarek jest to najbliższa mi rzecz jaką mam plus Mercedes – który jest mi równie bliski – mam go od taty już nie za stówę za więcej stów, telefon, którym robię zdjęcie mam od Moniki z Warszawy, kupiłem na niezobowiązujące raty, kiedy nie miałem nic spłacałem go w miarę możliwości przez prawie dwa lata, w końcu spłaciłem, case na telefon skrywa zdjęcia instax moich dwóch największych skarbów Roma i Miła, jest tam też naklejka od Grzesia z płyty, którą Grzesiu sprezentował mi na urodziny BELMONDO – „dzień dobry” Belmondziaka to nasz ulubiony numer, sygnet na palcu z symbolem kotwicy w intencji zakotwiczenia gdziekolwiek jestem – dostałem od Moniki mojego Mentora, który zadał mi dużo pracy – tak naprawdę sam zadałem, ale Monika była motorem, inspiracją, obserwatorem i Superwizorem działań – ten proces trwa, plan zakładał 5 lat zmian, póki co mija 2,5 roku i dużo się wydarzyło, lustra pokazują mi gdzie jestem i kim jestem, dobrze wiem co się dzieje w jakim momencie, wiem co mam za sobą i patrzę, żeby widzieć to co chcę spełnić żyjąc nowym życiem
krzysztof CHAOS*olechnowicz 