budzę się
na wyspie duchów co boski głos stworzył
potwory
ludzkie głosy
niezliczona ilość twórca sam się zgubił
oczy otwieram
oczy przecieram z piasku
czarnej skóry i białej duchy
głupstwa
cyrk zakręconych o fali sile burzy
kręci zakręca zapętla sznurem rozbitego statku
zjechałem po desce z podłogi okrętu
na tej desce wspinam się i zjeżdżam
na dół
chlupią fale o brzeg szumiąc i sycząc na koniec głaszczą mi stopy gdy leżę
nad głową przelewa się ze stron wszystkich niebieskie światło i błyska
gdy pojawiasz się jak głos boskiego stworzenia znikąd nic o tobie nie wiem i wiedzieć nie będę
ani tu wróciłem ani stąd dalej
za rękę ciągniesz siadając później zamykając moje ciekawe usta
tylko utonięcie mogło mnie tu wyrzucić
prawda
śmiech
chowam swoje wielkie wyrazy które dobrze zamykasz we mnie
dla mnie miejsce na ten moment
dla ciebie miejsce na ten moment
stworzenie tego świata
w chwili
w chwili rozpaść się musi
nie obiecuję ci nic
z duchów to się zrodziło
jak piach chmury i woda przeleci przez czas wszystko co powstało
jak ty jak ja
boska refleksja rozczarowanej prawdy
spektrum podejrzanych głosów i zwidów krąży
to my
rozcierając się w powietrzu jak piaskowa burza
zabiera to co wyrzuciło z siebie
na wyspie
nic
na zdjęciu Warszawa w kamienicy na ulicy Koszykowej u Jakuba – ciekawe, że właśnie w tej okolicy bywał / bywali Jakub Szapiro, Ryfka, Kum Kaplica, Pantaleon i inni – postacie z powieści Twardocha – jestem tu po klucze do mieszkania Grzesia, nocuje dziś u Grzesia na Alei Przyjaciół, jestem zmęczony, ale szczęśliwy, dużo pracy w tygodniu, w weekendy trochę mniej, stale w drodze, ale to wszystko w przyjemnych okolicznościach z ludźmi, z którymi czuję się dobrze, nikt nikogo nie ocenia, raczej inspiruje, jestem zmęczony, ale spełniony, idę odpocząć, łańcuch na szyi mam od Lidii – dostałem po zajęciach jak Harry Styles – Lidka pyta czy nosiłbym perły? – ja się waham, w sumie czemu nie, ubrany jak zwykle na czarno [COS], zegarek od mamy z Jarmarku Dominikańskiego Niemiecka STOWA za 100zł (zegarek kupiony od takiego gościa – polska emigracja – który bywał co roku i miał stragan na Podwalu Staromiejskim, od paru lat już go nie widuję) ten złoty zegarek jest to najbliższa mi rzecz jaką mam plus Mercedes – który jest mi równie bliski – mam go od taty już nie za stówę za więcej stów, telefon, którym robię zdjęcie mam od Moniki z Warszawy, kupiłem na niezobowiązujące raty, kiedy nie miałem nic spłacałem go w miarę możliwości przez prawie dwa lata, w końcu spłaciłem, case na telefon skrywa zdjęcia instax moich dwóch największych skarbów Roma i Miła, jest tam też naklejka od Grzesia z płyty, którą Grzesiu sprezentował mi na urodziny BELMONDO – „dzień dobry” Belmondziaka to nasz ulubiony numer, sygnet na palcu z symbolem kotwicy w intencji zakotwiczenia gdziekolwiek jestem – dostałem od Moniki mojego Mentora, który zadał mi dużo pracy – tak naprawdę sam zadałem, ale Monika była motorem, inspiracją, obserwatorem i Superwizorem działań – ten proces trwa, plan zakładał 5 lat zmian, póki co mija 2,5 roku i dużo się wydarzyło, lustra pokazują mi gdzie jestem i kim jestem, dobrze wiem co się dzieje w jakim momencie, wiem co mam za sobą i patrzę, żeby widzieć to co chcę spełnić żyjąc nowym życiem
krzysztof CHAOS*olechnowicz 