na zdjęciu Warszawa w kamienicy na ulicy Koszykowej u Jakuba – ciekawe, że właśnie w tej okolicy bywał / bywali Jakub Szapiro, Ryfka, Kum Kaplica, Pantaleon i inni – postacie z powieści Twardocha – jestem tu po klucze do mieszkania Grzesia, nocuje dziś u Grzesia na Alei Przyjaciół, jestem zmęczony, ale szczęśliwy, dużo pracy w tygodniu, w weekendy trochę mniej, stale w drodze, ale to wszystko w przyjemnych okolicznościach z ludźmi, z którymi czuję się dobrze, nikt nikogo nie ocenia, raczej inspiruje, jestem zmęczony, ale spełniony, idę odpocząć, łańcuch na szyi mam od Lidii – dostałem po zajęciach jak Harry Styles – Lidka pyta czy nosiłbym perły? – ja się waham, w sumie czemu nie, ubrany jak zwykle na czarno [COS], zegarek od mamy z Jarmarku Dominikańskiego Niemiecka STOWA za 100zł (zegarek kupiony od takiego gościa – polska emigracja – który bywał co roku i miał stragan na Podwalu Staromiejskim, od paru lat już go nie widuję) ten złoty zegarek jest to najbliższa mi rzecz jaką mam plus Mercedes – który jest mi równie bliski – mam go od taty już nie za stówę za więcej stów, telefon, którym robię zdjęcie mam od Moniki z Warszawy, kupiłem na niezobowiązujące raty, kiedy nie miałem nic spłacałem go w miarę możliwości przez prawie dwa lata, w końcu spłaciłem, case na telefon skrywa zdjęcia instax moich dwóch największych skarbów Roma i Miła, jest tam też naklejka od Grzesia z płyty, którą Grzesiu sprezentował mi na urodziny BELMONDO – „dzień dobry” Belmondziaka to nasz ulubiony numer, sygnet na palcu z symbolem kotwicy w intencji zakotwiczenia gdziekolwiek jestem – dostałem od Moniki mojego Mentora, który zadał mi dużo pracy – tak naprawdę sam zadałem, ale Monika była motorem, inspiracją, obserwatorem i Superwizorem działań – ten proces trwa, plan zakładał 5 lat zmian, póki co mija 2,5 roku i dużo się wydarzyło, lustra pokazują mi gdzie jestem i kim jestem, dobrze wiem co się dzieje w jakim momencie, wiem co mam za sobą i patrzę, żeby widzieć to co chcę spełnić żyjąc nowym życiem

30 Aug 202230 Aug 2022 by krzysztof CHAOS*olechnowicz

nie oddycham

łapię oddech

nie łapię

zdycham

płuca dziurawe przelatuje tlen przez moją klatkę piersiową

od drzwi do drzwi chodzę i pukam nie wiem kto otworzy

co zrobię i co zrobi jak dojrzy przezroczystość i nikogo w pustych płucach

gdzie mój oddech

gdzie tlen do mózgu idący zewsząd do wewsząd głęboko

pusto

równo wypełniam obowiązki odhaczając i odklepując listę

czyste konto moje że aż nic

gdzie napęd głębokiego wdechu odświeżający ciało

czy ja się przydarzam czy tlen spycham w nawias

brakuje tchu na codzień gdzie dzień zdominowany jest przez pauzę i zatrzymany rytm na wdechu hamując ciałem

nie to chcę i chciałem tylko normalnie

jak to by było nie wiem i nie wie też ktoś

dlatego tylko to pozostaje zanotować w sercu spadków arytmii bo tak się odbije

i nie wiem czy żyję 40 lat z echem wracającej czarownicy która zabrała oddech na starcie

Leave a Reply