krzysztof CHAOS*olechnowicz

późne popołudnie

nie ciepłe bo luty

za oknem snuje się wiatr

bezludzki obraz chodników

betonowe pomniki w kwadratowym układzie

ślad nowoczesności

marzenie ucieczki ze wschodu

balkony na których pojawia się od czasu do czasu dym papierosowy

wdycha i wydycha

przelatuje

odsapuje cieżko i już go nie ma

znika

chmury jednostajnym gruntem przejeżdżają po niebie

ode mnie

od ciebie

i dzwonię żeby opowiedzieć

małe streszczenie wyrwanego z kontekstu świata śladu pojedynczego życia

chłopięce akta

bloki jak szafa dokumentów wrzucają mnie w jedną z wielu szuflad

nie mam nic przeciwko

wiem że mam swój numer sprawy

z nim dzwonię

opowiadam zanim zatonie bez śladu mój głos z pokładu pokładanych nadziei na coś innego

kiedy dzwonię do ciebie

zbliżam się w swojej otwartej teczce w której jestem

zbliżam się do akceptacji jaką studiujesz

zwykłe dziękuje

w popołudnie jak każde inne i każda inna niedziela spowalniająca cokolwiek chce się zrobić

chciałbym jednak to co tak małe i tak duże nie przeciągać

podziękować za jedno słowo które przyhamowało moje dzikie szarpaniny sam nie wiem z czym

zbiega się w czasie i w oknie to co mija w moich oczach i w duszy

zgoda pozwala mi nie bać się najbliższych rozwojowych wydarzeń

wywracać się będą i jąkać dawne lęki i wstydliwe stresy

ze zdumienia usiądę

jak łatwo odpuścić sobie i otoczeniu i dostać wszystko czego się pragnie

w to zwykłe popołudnie które może zdawać się nudne i żadne obserwuję zmianę nie tylko w aurze nieba i chodników

późne popołudnie uspokaja mnie gdy wiem że mogę

dlatego dzwonię mówiąc dziękuję

teraz sam się snuję w okolicy podobnej do mojego wnętrza

zamknę akta swojej sprawy

zamknę tę szufladę

widzę czas który jedzie po mnie

wyjadę żeby w drugim etapie życia opisać to na co się zgodziłem kiedy los dał mi dostęp do zaakceptowania tego