ludzie
ciągle ludzie
jak litery drobnym makiem spisane w moim notesie
powyginane
mówiące
punkty
slupy
skupiska
myśli
emocje
nastroje
chmury cielesnych
chmury duchowych
ludzi
widzę zanim się obudzę
śnię też
ludzi
nie pamiętam twarzy
CIENIE
cienie
półcienie
w okularach ciemnych
gdy siedzisz
jedziesz ze mną w innym kierunku
nie
nie mówisz ustami
oczy tylko
zaciemnione
niewidoczne dla ciebie cokolwiek
bez ramienia które białe
bez uszu wysłuchujących lepiej niż ktokolwiek
w stałym napięciu
podróżujesz z Schubertem
z jego drugim koncertem
a cienie
twoje oczy
jaśnieją
cudownym słuchem
SZAROŚĆ
szarość
spłynęła szarość
dzisiaj z nieba
pada szarość
oblała mnie
jestem szary
blady
na mapie miast szarych
podobnych do siebie
ludzi w tym świecie
idących korytarzem
hektolitry szarej
odbitej w oknach twarzy
spodni i butów
przemokniętych ludzi
przemokły
moje pierwowzory siebie
LICZNIKU
liczniku
dniu
znowu jesteś
na kalendarzu tego samego co znam
masowo produkujesz masę powtarzalności i betonowych realiów
nie mam czym rozkruszyć
nie mam czym powstrzymać
piszę
tak samo jak ty wlepiasz mi przed oczy betonowy dzień
tak samo ja wlepiam nieporadny tekst
ciepła pościel na ciało ciepłe
realia dzwonią z samego rana
dzwonie nie chcą żebym spał
turlam się jak masa rytualnego chłodu
kanapki z naskórkiem powolnego wytarcia
dzieci sąsiadów
zmywarka i pranie
skrawki tego na co patrzę
śpiewając samotnie
WRACAM
wracam
wracam głośno
wiem że przed północą
inna godzina nie wykazuje zainteresowania
godzina
przewiniętych kaset
w mózgu
w podstawie myśli
w rzuconych agresjach
na ludzi
uderzenia
ciosy
sińce
biję
ściemnione niebo pozwala na to
noc zgadza się
gdy wracam
wracam głośno
przepycham fakty wychudzonych rąk
do tłustych i spoconych twarzy
ty
jesteś tłusty
nie będąc samolubnym
wracasz z podobnym rumorem
ulica
ulica
nie od wczoraj
dzielnica która ma tylko przeszłość
i rzeczy od których chce uciec
tyle śliny ile mam
wystarczy jednak żeby zatkać
zatamować
intencje
we mnie
poza umysłem
w trakcie rozrostu agresji
zmyślam wszystkie dni i zdarzenia
na ulicy
która urodziła się z przeszłością
nigdzie nie byłem
obudziłem się w fotelu wlepiony w pusty ekran
wszystkie rzeczy
wszystkie rzeczy
jakie za mną stoją
w strachu mówiącym pustką
w zapomnieniu
w kałużach roztopionej rdzy
praktyczne zajęcia
zeszły
na wzgórzu Wstecz widzę
kominy
latarnie
tory
zbiorniki
drogi
budynki
i piach
strach pustki bez końca
wszystko topi się
litry farby niewidocznej
dni niemej fabryki złomu
puste
rzeczy za mną
pełne
subtelnej samotności
teraz
to wszystko jest moje
rzeczy na tle których stoję
świat nacieszył się
i zostawił otwarte drzwi
wszystkie rzeczy
jakie za mną stoją
w strachu mówiącym pustką
w zapomnieniu
w kałużach roztopionej rdzy
praktyczne zajęcia
zeszły
na wzgórzu Wstecz widzę
kominy
latarnie
tory
zbiorniki
drogi
budynki
i piach
strach pustki bez końca
wszystko topi się
litry farby niewidocznej
dni niemej fabryki złomu
puste
rzeczy za mną
pełne
subtelnej samotności
teraz
to wszystko jest moje
rzeczy na tle których stoję
świat nacieszył się
i zostawił otwarte drzwi
dla mnie
krzysztof CHAOS*olechnowicz 