krzysztof CHAOS*olechnowicz

wydaje mi się że widzę coś innego

coś innego niż to czym jesteś

widzę inaczej

pędzące niczym pociągi moje oczy

widzę rozbijające się blachy hałasujące do momentu w którym pękają bębenki i wylewa się ból uszu

cieknie po szyi i karku ten widok wilgotny i tłusty

gęsty widok ciebie gdy odsłaniasz się przed lustrem depresji

dotykasz dłonią wyciągniętą w ostatniej chwili kiedy zbliżasz się do siebie

chce mi się płakać od hałasu jaki słyszę w głowie od tego uderzenia

metaliczne szlifierki i wiertarki z tyłu głowy wchodzą we mnie drżąc

w subtelnym geście kładziesz dłoń na szyi

subtelna i delikatna pachnąca okryta włosami szyja

skręca cię coś w środku

zwalniasz

ja zwalniam

w obserwacji ciebie drgają moje oczy na długości uśmiechów które czasami chcę widzieć

włosy bujne i gęste swobodnie od przeciągu wiatru ciepłego dmuchu poruszają się powoli i rytmicznie

widzę twój oddech podobnie jak te włosy

w tym samym rytmie patrzysz uważnie kiedy upada twoje ciało

na podłodze drewnianej

oparta o ścianę

.

wydaje mi się że widzę coś innego

coś innego niż to czym teraz jesteś

gdy wracam
czuję się jak gość w pokoju hotelowym
jestem ciągle nowym gościem w pokoju nowym
zapach wy-prania krochmalu magla proszku i zamkniętych pokoi kamer
materiał kapy zasłania sofy wygodę zatrzymując ten luksus na później
na nagrodę którą dostanę po zdanej szkole
lubię tu być ale wolę tu być krótko i wyjeżdżać
wracać tylko na sen
położyć głowę na poduszce miękkiej w stopniu umiarkowanym
dotknąć snu jak by to nie był sen tylko sen cały czas a życie dziwne i nierealne jak sen
zatem głowę na poduszce lubię kłaść jak sen który dzieje się cały czas
jak liść kładzie się na trawie i mchu kamieniu jesienią kładę się ja
po pokojach wędruje za czymś w poszukiwaniu siebie chyba
chodzę za cieniem jak cień za smugą którą jest i zostawiam go i szukam
od okna do okna czasem po drodze przekładając coś z miejsca na miejsce w udawanej obecności samego siebie
i tlen
okien otworem wchodzi między pokoje jak zjawa wpada jest wszędzie
a ja zmierzam wtedy do wanny by z melodią śpiewu sprzed stu lat lub nowszą spędzic ten moment który jak uderzenie fali ciepła wodą mnie bije
wanna ciepła nagrzana od zawsze za ciepłej wody
wtedy jestem wolny
obmyty z tego co sie przykleiło danego dnia i danej godziny odpływa z odpływem który syczy na koniec jak wąż mały i skromny nie chcąc nikogo skrzywdzić
czuję jeszcze często wodę na głowie która studzi mój dynamiczny czasem nikomu nie znany i ciagle zmieniający się nastrojo-temperament
zjadam coś zwykle albo później i układam ciało w bezsensowny sposób w jaki ciało od tysiąca lat nie przywykło i tak się nie kładło
odpadam bo opada mi głowa w skręcie karku i samo-zamykanych powiekach
mono brzdęki minimalnego piano echem się odbijają
znowu w pseudo życiu śnie we śnie bez snu życiu
odcinam tlen i gasnę

nie oddycham

łapię oddech

nie łapię

zdycham

płuca dziurawe przelatuje tlen przez moją klatkę piersiową

od drzwi do drzwi chodzę i pukam nie wiem kto otworzy

co zrobię i co zrobi jak dojrzy przezroczystość i nikogo w pustych płucach

gdzie mój oddech

gdzie tlen do mózgu idący zewsząd do wewsząd głęboko

pusto

równo wypełniam obowiązki odhaczając i odklepując listę

czyste konto moje że aż nic

gdzie napęd głębokiego wdechu odświeżający ciało

czy ja się przydarzam czy tlen spycham w nawias

brakuje tchu na codzień gdzie dzień zdominowany jest przez pauzę i zatrzymany rytm na wdechu hamując ciałem

nie to chcę i chciałem tylko normalnie

jak to by było nie wiem i nie wie też ktoś

dlatego tylko to pozostaje zanotować w sercu spadków arytmii bo tak się odbije

i nie wiem czy żyję 40 lat z echem wracającej czarownicy która zabrała oddech na starcie